"Banserio?! Mi buki?"

Bon Bini!!

Afgelopen week was de eerste lesweek na de vakantie. Daarnaast is deze week de vierde en laatste periode begonnen voor de leerlingen. Verder stond in de vorige blog stage minder centraal en daarom zal ik deze blog wat meer aandacht aan stage besteden.

Nadat ik maandag een deel van de ochtend en de middag aan school heb gezeten heb ik samen met Niels 's avonds lekker op de bank serie gekeken en samen een lekker biertje gedronken. Maandag was namelijk de officiële laatste vakantiedag dus dat moest wel goed afgesloten worden. Daarom was dit niet zomaar een ´biertje´ maar een echte Grolsch beugelfles, de supermarkt bij ons in de buurt verkocht deze namelijk en deze kans konden we dus niet voorbij laten gaan.. Daarbij geef ik toe dat na twee maanden allerlei lokale bieren te hebben geprobeerd, zoals Polar en Presidente, het echt heerlijk was om weer eens een 'Grollie' te drinken . Anders gezegd was dit dus een goede afsluiting van de vakantie.

Dinsdag stond dan de eerste les na de vakantie en de eerste les van de nieuwe periode gepland. Vooraf had ik al besloten dat ik deze les vooral als introductie zou gebruiken van het nieuwe onderwerp, namelijk de WOII. Maar waar ik ook benieuwd naar was waren de verhalen van de leerlingen over wat ze allemaal gedaan hadden tijdens de vakantie. Waarbij ik bij de stages in Nederland vooral verhalen hoorde dat sommige leerlingen alle dagen niks gedaan hebben of een beetje hebben gegamed, doen leerlingen hier andere dingen. Wat mij opviel was dat veel leerlingen naar familie gingen of een familiedag hadden. Hierbij moet je niet alleen denken aan opa, oma, ooms en tantes maar ook aan (achter)neven en nichten en zelfs kennissen. Meestal gaan deze grote groepen mensen samen barbecueën bij iemand thuis of, als er geen ruimte is, op het strand. Daarnaast zijn veel leerlingen uit mijn klassen erg sportief. Veel jongens zijn bijvoorbeeld met hun vader of broer gaan hardlopen of fitnessen. Maar ook teamsporten als basketbal, voetbal en honkbal zijn ontzettend populair bij de leerlingen. Bij de meisjes was vooral het dansen, zoals tumba en mazurka. Deze verschillende dansen zijn typisch Curaçaos en kunnen in paren maar ook in groepen gedanst worden. Kortom de leerlingen hadden allerlei verschillende dingen gedaan. Zelf vond ik het erg leuk om al die verhalen te horen en de tijd ging ook erg snel. Gelukkig ben ik nog wel eraan toe gekomen om bij beide klassen het onderwerp te introduceren.

Woensdag waren de eerste echte lessen over dit onderwerp en ondanks dat ik de leerlingen de vorige les enthousiast had gemaakt kreeg ik te maken met een kleine tegenvaller. Toen ik namelijk vertelde dat de leerlingen hun boeken moesten pakken en openen op paragraaf 1 van hoofdstuk 4, waren er welgeteld 13 van de 27 die hun boeken mee hadden. Veel leerlingen keken mij ook vragend aan en een leerling zei: "Banserio?! Mi buki?, wat vertaald "serieus?! mijn boeken?" betekend. Sommige kwamen met smoesjes dat de eerste week na de vakantie er nooit boeken mee genomen moesten worden. Hierover was ik op zijn zachts gezegd 'not amused' en dat heb ik ook even duidelijk gemaakt door even vast te stellen dat het geen happy hour is tijdens de lessen. Hoe dan ook heb ik wel gewoon de les gegeven aangezien ik geen tijd heb om een les te verschuiven en laat staan uit te laten vallen. Veel leerlingen begonnen in het begin een beetje te mokken en te zeuren maar dat was gelukkig gauw afgelopen. Na de tijd heb ik alle leerlingen in hun agenda laten schrijven dat ze vrijdag hun aardrijkskundeboeken moesten meenemen.

Voor donderdag stond gepland dat ik alvast veel ging voorbereiden voor volgende week, zodat ik in het weekend leuke dingen kon doen met wat huisgenoten. Vandaar dat ik 's ochtends fris met een kop koffie voor mijn laptop ging zitten en toen ik eenmaal wilde beginnen werd ik gebeld door Niels. Niels stond namelijk in Otrobanda samen met Sanne en zij hadden een probleem, Sanne had namelijk per ongeluk de autosleutel in de auto laten liggen en de deur in de vergrendeling gegooid. Daardoor had zij zichzelf dus buitengesloten en kon geen kant op aangezien de sleutel duidelijk zichtbaar in de auto lag. Daarom de kop koffie maar gauw opgedronken en een huisgenoot wakker gemaakt met een auto. Eenmaal in Otrobanda hebben we Niels opgehaald aangezien hij de sleutels van zijn kamer had en wij er vanuit gingen dat hij ook de reservesleutel op zijn kamer had liggen. Helaas bleek dit niet zo te zijn en moest Sanne, die nog bij de auto stond, de wegenwacht bellen om de auto open te maken. Deze hele reddingsactie had het grootste deel van de dag in beslag genomen en vandaar dat ik ook vrij weinig meer kon doen voor stage.

Vrijdag hadden alle leerlingen (wonderbaarlijk genoeg) hun aardrijkskundeboeken mee. Of dit gekomen is door mijn boosheid of doordat de leerlingen het in hun agenda moesten schrijven blijft een vraag voor mij, maar ik was natuurlijk wel blij dat ze hun spullen nu wel op orde hadden. Deze lessen gingen ook een stuk beter dan afgelopen woensdag. Na de laatste les stond in de middag een afspraak gepland met Radoika voor mijn tussenbeoordeling, want ik zit alweer op de helft van mijn stage. Hiervoor had ik vooraf een reflectie geschreven over wat ik tot nu toe allemaal heb gedaan en geleerd. Radoika had daarnaast een beoordelingsformulier ingevuld samen met een feedbackformulier. Als ik eerlijk ben vond ik dit wel een beetje spannend ondanks dat ik wel het idee had dat het allemaal wel goed gaat. Misschien dat ik bij het aanhoren van het woord 'beoordeling' meteen een beetje zenuwachtig wordt . Gelukkig was Radoika erg tevreden over de eerste helft van de stage en vond ze vooral dat ik zo door moest gaan. Daarnaast had ze ook nog een paar interessante punten opgeschreven waar ik de komende periode mee aan de slag kan, dat was natuurlijk erg fijn. Kortom was dit gesprek natuurlijk een goed begin van het weekend!

Zaterdag was het weer tijd voor een cultureel uitje en dit keer ben ik alleen met Niels op pad geweest. Nouja op pad...zeg eerder maar 'op zee', want we hebben een vaartocht door het Schottegat gemaakt. Deze natuurlijke diepe baai ligt midden in de stad en eigenlijk is Willemstad om deze baai heen gegroeid. In deze baai is namelijk veel bedrijvigheid en ligt er de drukste haven het Caribisch gebied. Dat was ook zeker te merken aangezien er tijdens ons bezoek veel grote schepen voorbij kwamen en we naast de haven ook een militaire basis, droogdokmaatschappij en natuurlijk de Isla-raffinaderij van dichtbij konden bekijken. Wat vooral ik vooral interessant vond was de manier hoe het Schottegat ontstaan is. Dit is namelijk geheel natuurlijk verlopen via een stevige zeestroom die het gat uitgesleten heeft. Hierdoor het Schottegat niet alleen groot maar ook heel diep, op sommige plaatsen zelfs bijna 70 meter! Vandaar dat het ook ideaal is voor de scheepvaart. Het Schottegat word daarnaast via de Sint-Anna baai verbonden met de zee en over deze baai ligt ook de beroemde Pontjesbrug. Deze baai is vernoemd naar Sint-Anna, omdat de Spanjaarden op haar naamdag (26 juli) in 1499 via deze baai voor het eerst aan land gingen op Curaçao. Naast al de bedrijvigheid van het heden zat er dus ook veel geschiedenis in deze twee baaien en daarom vond ik het ook erg interessant en leuk. Na de tijd zijn we daarom ook nog met de gids mee gegaan naar het kleine museum dat over de zeevaart in Curacao ging. Dit was ook erg leuk en de gids vertelde ook een leuk verhaal over een oud boegbeeld dat in de jaren negentig opgedoken is. Dit beeld kwam van een oud oorlogsschip af en vandaar dat tegenwoordig de Koninklijke Marine vindt dat het beeld eigenlijk van hen is. Om die reden proberen zij telkens het beeld via slimme plannetjes te stelen uit het museum. Zo is het beeld een keer in een buggy verdwenen, in een boodschappentas en zelfs in een rolstoel met een dubbele bodem. Telkens als dit gebeurde moest de museumdirecteur naar de marinebasis 'Parera' in het Schottegat komen om het beeld weer terug te eisen. Dit spelletje is nog steeds bezig en is voor veel mariniers een echte 'sport' geworden, vandaar dat het museum het boegbeeld nu hoog aan een muur heeft hangen, zodat niemand er bij kan. Na dit bezoek was ik wel een beetje moe...en ook een beetje verbrand. Daarom na het bezoek naar huis gereden en lekker rustig aan gedaan.

Nu ik dat allemaal verteld heb zijn jullie weer helemaal bij over de afgelopen week en volgens mij heb ik jullie ook weer genoeg geschiedenisverhalen verteld. Daarom stop ik er weer mee en horen jullie volgende week weer van mij!

Te otro bia!!

Ayo en de mazzel!!